"Tęskna mewa"

Siedział w "Tęsknej mewie" już od jakiegoś czasu, sącząc jakiegoś drinka, czekał na osobę, z którą ma się spotkać. Tak jak poprzednio, z pewnoscią nie będzie to łatwe zadanie. Ale chociaż dobrze płaci. A pieniądze były mu potrzebne, aby wyżyć w stolicy takiego państwa jak Apohenum. Z pewnością standardy życia są tu wyższe, niż w państwach, które wcześniej odwiedził.
Dlatego też teraz beznamiętnie rozglądał się po lokalu, szukając sylwetki swego byłego zleceniodawcy. Oprócz tego obserwował też otoczenie, ale bez jakiś większych rewelacji. Grupy mężczyzn pijących ganeski alkohol, czy też pary na romantycznej kolacji. Widać, że lokal cieszy się dobrą sławą, więc bez strachu zamówił jakiś specjał dnia z karty i czekał na zrealizowanie zamówienia.

Gdy usłyszał znajomy głos, odwrócił się do swojego rozmówcy i wskazując mu miejsce obok siebie wyciągnął dłoń w geście powitania.
- Dzień dobry. Niezbyt długo, ale zdążyłem zamówić jedno z dań. Chociaż nie wiem, czy to ryba...- zamówił sobie jeszcze wodę oraz odwrócił wzrok na przybyłego towarzysza. - Zamawia pan coś, czy przechodzimy od razu to interesów? - Levis nie miał nic do tego człowieka, ale wolał wiedzieć po co go wezwano. Musiał rozważyć, czy w ogóle chce brać w tym udział. Praktycznie nic nie wiedział o tym człowieku, bo poprzednia robota nie wymagała przedstawiania się. Jednak teraz sytuacja była raczej inna. - Proszę też nie mówić do mnie per pan, jestem przecież młodszy. Levis wystarczy.

- Co do ganeskiej kuchni to mogę zapewnić, że  czymkolwiek jest to danie raczej - nie spodobałoby się jaroszom. W każdym razie... - Mężczyzna usiadł na wskazanym miejscu. Dłonie splótł na olśniewająco czystym stole. Teraz Levis dobrze widział równo przycięte paznokcie. - Interesy... Tak, interesy - powiedział po chwili milczenia. - Mam dla pana pewne zlecenie. Naprawdę nie wadzi panu "tykanie"? Bo ja to uważam, że w interesach ważny jest pewien profesjonalizm, który "tykanie" nieco wyklucza, ale...   Mężczyzna odchrząknął. Z jego twarzy momentalnie znikły pozory rozluźnienia.
- Czy zajmujesz się odszukiwaniem zaginionych osób, Levis? - spytał powoli, bacznie przyglądając się wyrazowi twarzy rozmówcy.
Tymczasem do stolika podeszła na chwilę kelnerka, rozłożyła przed Levisem kilka podejrzanej konstrukcji sztućców oraz małą karafkę z mocno pachnącym sosem.
Potencjalny pracodawca czekał na odpowiedź Levisa.

- Jak pan woli, to raczej przyzwyczajenie. Jak podróżowałem to bez tego krzywo patrzyli, a zleceń tym bardziej nie dawali. Jakieś przesądy czy coś w tym stylu. Zaginione osoby, tak? - Levis doświadczenia nie miał, chyba, że szukanie kota się liczy. - Nigdy nie miałem takiego zlecenia, ale myślę, że z odpowiednimi informacjami nie będzie to problemem. - podziękował kelnerce skinieniem głowy i powrócił wzrokiem do swojego rozmówcy, ściszając głos. - Chciałbym tylko wiedzieć jakiego typu jest to zlecenie, mam to załatwić po cichu czy metoda nie gra roli? - W końcu co innego realizować legalne zlecenie niż to na czarno. Profesjonalizm w interesach, jak to ujął jego towarzysz.

Tak... - Mężczyzna także ściszył głos, przedtem rozejrzał się krótko, czy ktoś nie patrzy w ich kierunku. Kilka stolików dalej jakaś parka zanosiła się głośnym śmiechem. Dziewczyna chichotała, zasłaniając usta, a łzy lśniły w kącikach jej oczu.
Były i ewentualny przyszły zleceniodawca Levisa kontynuował tymczasem cicho:
- Chodzi od "realistkę". Przepadła na dolnych poziomach. I nie chodzi o to, by ją gdzieś sprowadzać. Wystarczy wykonać... hologram. Jej wizerunek. - Rozmówca Levisa wyglądał, jakby go te słowa wewnętrznie bolały.


*"Realistkę" czyli osobę uzależnioną od cyberrealności.

Podążał wzrokiem za mężczyzną, gdy ten rozglądał się po lokalu. Coś mu nie pasowało w tym gościu, ale te same odczucia miał poprzednio, więc zignorował uczucie podejrzliwości.
- Realistkę? Po co wam zwykła dziewczyna, a raczej jej wizerunek? - Levis zamilkł na chwilę, przebiegł wzrokiem po pomieszczeniu, gdzie widział wścibski wzrok kelnerki. Ściszył głos niemal do szeptu. - Jakiś portret, albo jej profil? I może jakieś dokładniejsze miejsce lokalizacji? - Zdecydowanie coś mu nie pasowało w tym zadaniu, dlatego musiał zebrać więcej informacji. To było mocno podejrzane, nawet dla niego. Ton głosu jego rozmówcy również był zastanawiający. To, że nie okazywał zbyt wielu emocji, nie znaczyło przecież, że nie był ciekawy. - I jeszcze jedno. Jest pan zleceniodawcą, czy ktoś polecił panu zlecić to zadanie? - Chłopak uznał, że znajomość tymczasowego szefa pozwoli mu jakoś wyklarować sobie sytuację. Jeśli był nim ktoś znany, to jeśli mężczyzna nic mu nie powie o celu zadania, to może jakoś do tego sam dojść poprzez tożsamość tego człowieka.

Podziękował kelnerce skinieniem głowy i spojrzał znowu na rozmówcę.
- Wezmę to zlecenie, jednak chcę wiedzieć w jakim celu będzie on potrzebny. Nie muszę wiedzieć wszystkiego, ale ogólny zarys chociaż czy coś w tym stylu. Zaś poprzez profil miałem na myśli jakieś jej dane i to, jak wygląda. Nie znajdę osoby bez tych informacji. - Levis widział, że mężczyzna jest poważny, ale zdenerwowany. Zaczynał podejrzewać... - Czy...ta dziewczyna jest dla pana ważna?

- Rozumiem - odpowiedział spokojnie i westchnął. - Czy nie lepiej wtedy sprowadzić dziewczynę z powrotem? Mielibyście stuprocentową pewność o jej bezpieczeństwie. Chcę też wiedzieć, czy uciekła z domu czy coś innego, bo jeśli tak, to będzie się ukrywać, więc będę musiał jej szukać w mniej znanych miejscach. - Levis współczuł temu człowiekowi, ale naprawdę nie widział sensu w robieniu zdjęcia zaginionej. Logiczniejsze byłoby ją znaleźć i z nią wrócić, mniej zmartwień dla jego towarzysza i matki dziewczyny, więc...dlaczego?

- Dobrze, jak to załatwię, to już moja sprawa, spróbuję sprowadzić dziewczynę, a jak nie wyjdzie, to zrobię jej hologram.  Kiedy mam wyruszyć? - Spojrzał wyczekująco na towarzysza, ignorując jego chwilowy brak opanowania i po chwili dodał - I jak z zapłatą? - Co prawda po dłuższym zastanowieniu mógłby nie brać za to zapłaty, ale niestety musi opłacić koszty utrzymania, więc nie może sobie pozwolić na branie zleceń bez wynagrodzenia.

- Dobrze, tak jak ostatnio - zgodził się Levis. Nie wiedział ile mu zajmie znalezienie dziewczyny, gdyby okazało się , że nie ma jej pod wskazanym adresem. Liczył jednak, że po maksymalnie tygodniu wróci z wykonanym hologramem. - Wyruszę jutro, będziemy w kontakcie; wyślę też wiadomość, jak już będę z powrotem. I...Jak ma na imię ta dziewczyna? - Levis wiedział, że tożsamość może wiele zdziałać, choć wątpił, by ktoś z dolnych pięter będzie potrafił mu w razie co udzielić informacji o poszukiwanej, ale zawsze warto spróbować, prawda?

Mężczyzna skinął głową.
- Cieszę się, że pan się zdecydował. - Słowa te wypowiedziane zostały suchym tonem, któremu daleko było do tego z początków rozmowy. Zleceniodawca Levisa był najwyraźniej człowiekiem, którego uspokajało wypowiadanie formalnych formułek. Mężczyzna wstał, machinalnie poprawił mankiety koszuli po czym postukał lekko blat stołu. - Wszystkie informacje są tutaj - powiedział z naciskiem. Oczywiście, domniemane wiadomości nie miały kryć się w samym meblu, ale pod nim, a konkretniej w doczepionym od spodu nośniku.
- Powodzenia i... mam nadzieję, że rozwiąże pan tę sprawę szybko.
Zleceniodawca Levisa skinął mu głową na pożegnanie, a potem odszedł nie oglądając się za siebie.
Levis został sam. Na stole przed nim stała nieco już wystygła potrawa. Pod stołem czekał mały, metalowy klucz do zlecenia.

z/t